نمادپردازی در رمان های سیمین دانشور

نماد ابزاری است که برخی از نویسندگان افزون بر انعکاس امور درونی و ذهنی و حالات روانی و عاطفی خود،آن را برای زیبا و مؤثرتر کردن وعمق بخشیدن به آثارشان و نیزگریز از فشار سانسور حکومتهای استبدادی، به کار می‌گیرند. سیمین دانشور به عنوان یکی از نویسندگان برجسته معاصر، آثار ارزنده‌ای آفریده است که با اقبال خوانندگان رو به‌رو شده و جایگاه ویژه‌ای را برای او رقم زده‌اند؛ بویژه سه رمان او، سووشون، جزیره سرگردانی و ساربان سرگردان جزو پرخواننده‌ترین و جذابترین رمانهای امروز به شمار می‌آیند. مسأله مورد بررسی در این جستار، وجوه و ابعاد نمادپردازی در رمانهای سیمین دانشور وتحلیل تحولات نمادپردازی او از زمان انتشار سووشون(1348) تا زمان انتشار ساربان سرگردان(1380) با تأکید بر همین سه اثر است. دانشور در این رمانها در بیشینه عناصر داستانی اعم ازشخصیت، زبان، حوادث و زمان و مکان نمادپردازی کرده است. به طور کلی، سیر نمادپردازی دانشور از«‌سووشون» تا« ساربان سرگردان»،سیری است از سادگی و استواری و روشنی، به غموض و پیچیدگی.